رشد قوای شناختی و هوشی در افراد با سندرم داون

رشد قوای شناختی  و هوشی در افراد با سندروم داون  بسیار متفاوت است . امکان پیش بینی آن از بدو تولد و یا با بررسی علاپم ظاهری نوزادان امکان پذیر نیست. بهترین شیوه رشد هوشی آموزش از بدو تولد بر طبق اصول توانبخشی میباشد.ازآن رو که تواناپیهای افراد با سندروم داون بسیار متفاوت است لذا برنامه های آموزشی آنان نیز یکسان نخواهد بود. گرچه بسیاری از مساپل ادراکی کودکان داون در دیگر بچه ها نیز دیده میشود. از آنجایی که رشد قوه شناختی در رشد تواناییهای هیجانی و رفتاری اثر دارد لذا توجه به مساپل هیجانی و رفتاری کودکان باید در کنار توان هوشی آنان برر سی گردد.

مهارتهای زبانی: در کودکان با سندروم داون در بین توانایی درکی و بیانی زبان تفاوتهایی وجود دارد. در کودکان با سندروم داون توانایی درکی زبان غالبا بیش از توانایی بیانی میباشد کودکان با سندروم داون بیشتر از آنچه  که بیان میکنند میفهمند. لذا در جهت بهبود مهارتهای بیانی نیاز به برنامه های جامع گفتاری دارند.  ارتباط با متخصصین گفتار لازم است که همواره برقرار باشد. تواناییهای ظریف حرکتی به همرا تاخیر تواناییهای درشت حرکتی در کاهش رشد ادراکی نقش به سزایی دارند.از این روبرنامه های منظم و ساختار یافته ی  کار درمانی در رشد تواناییهای ادراکی و هوشی  موثراست . از این رو که کودکان با سندروم داون از نظر مهارتهای ادراکی ( هوشی و شناختی ) با همسالان دیگر خود متفاوتند لذا در فصول آموزشی آنان دقت لازم  باید مبذول گردد.

در سالیان نه چندان دور پس از اجرای سیستم موسسه زدایی و زندگی در کنار خانواده برای کودکان داون به آموزش تحصیلی آنان نیز توجه ویژه ای گردید. کوچکتر شدن مدارس استثنایی و آموزش کودکان ویژه ( ازجمله سندروم داون ) در مدارس عادی از مهمترین تغییرات سیستم آموزشی دنیا است. در اینگونه سیستمهای آموزشی هر کودکی حق دارد به نزدیکترین مدرسه به محل سکونت خود مراجعه و درس بخواند و بتواند در صورت لزوم کمکهای لازم آموزشی را دریافت نماید.

در بسیاری از کشورهای پیشرفته دنیا مثل دانمارک سیستم دو معلمی در مدارس اجرا میگردد. معلم دوم  در هر کلاس پل ارتباطی سیستم آموزشی عادی و ویژه ( استثنایی)  است . مسپولیت  آموزش موارد اصلی (عمده )  به عهده اوست که در کلاسهای جدا انجام میگردد.

از این رو هم سرعت و محتوی آموزشی دیگر بچه ها افت نکرده و هم کودکان ویژه (از جمله  کم توان ) در کلاسهای عادی  فراموش نمیشوند .در  دیگر فعالیتهای آموزشی  مانند ورزش / هنر / فعالیتهای جمعی و زنگهای تفریح همه همسالان  ( کم توان و غیر کم توان) در کنار هم خواهند بود . این گونه مدرسه یک جامعه کوچک میشود و کودکان آینده ساز جامعه فردا خواهند شد جامعه ای که در آن افراد در کنار هم هستند و به تواناییها و ناتواناییهای همدیگر احترام میگذارند.

—————————–

دکتر ساحل همتی / روانپزشک

کانون سندرم داون