اهمیت بازی با کودک
کودکان با بازی کردن یاد می‌گیرند، زیرا نهاد و سرشت کودک این است که کشف کند و یاد بگیرد. بنابراین پدر و مادر با بازی با کودک به یادگیری او یاری می‌کنند.
اگر از یک‌ماهگی، بازی با کودک آغاز شود، کودک در ۶ تا ۷ ماهگی توانا خواهد بود سینه‌خیز جنبش کند، در ۸ تا ۹ ماهگی می‌تواند از پله‌ها بالا برود و دو ماه پس می‌تواند بدون پشتیبانی و ایستاده راه برود. چنین کودکی اشتهای خوبی خواهد داشت، وزن او افزون می‌شود، کمتر گریه می‌کند و خواب او مرتب و آراسته خواهد بود. چنین کودکانی زودتر گفتگو می‌کنند، زیرا برخورد پدر و مادر با آن‌ها زیادتر بوده و بیشتر با آن‌ها گفتگو شده است. به راستی مغز کودک به کارافتاده و فراگیری بیشتری داشته است.
آنچه کودک از روی ژنتیک به ارث می‌برد و آنچه خود از پیرامون می‌آموزد، برای رسیدن به بیشترین رشد و نمو و به دست آوردن چیره‌دستی‌ها کافی نیست و بایسته است پدر و مادر از همان روزهای نخست برای شکوفا کردن استعداد کودک بکوشند.
تجربه‌هایی که کودک در آغاز زندگی خود به دست می‌آورد، در منش و مهارت و دلبستگی آینده او تأثیر خواهد گذاشت. اگر چنین تجربه‌هایی بعداً کسب شود، کمتر مؤثر خواهد بود. اگر توانایی آموختن در زمان پسندیده برای کودک وجود نداشته باشد، انجام پذیر است در آینده هیچ‌گاه نیاموزد.
بنابراین، سال‌های اول زایش، سال‌های رشد و نمو آینده کودک است.
