اصطلاح بغلی شدن کودک کاملا غلط است

درگروه سني صفر تا ۲ سال برطرف کردن نيازهاي عاطفي کودک بسيار مهم است؛ اما عمدتا والدين به نيازهايي مانند خوراک، پوشاک، خواب و غيره توجه بسيار زيادي دارند ولي دانش لازم و کافي براي برطرف کردن نيازهاي عاطفي کودک را ندارند.

همان طور که به احتمال زياد شنيده ايد در ارتباط با رفع نيازهاي عاطفي کودکان، اصطلاح «بغلي کردن» آن ها مطرح مي شود. بيشتر عوام و افرادي که دانش لازم در ارتباط با مسائل کودکان را ندارند و نياز کودک به بغل کردن را درک نمي کنند، مدعي مي شوند اگر مادر زمان زيادي در طول روز کودک خود را درآغوش بگيرد، وي در اصطلاح بغلي مي شود، در حالي که اين تعبير از لحاظ روان شناسي بسيار غلط است و هيچ پايه علمي ندارد.عوام معتقدند «بغلي شدن» کودک باعث وابستگي روحي وي در زندگي آينده و بزرگسالي او مي شود که باور بسيار غلطي است و در واقع عکس آن صادق است. بايد سعي کنيم چنين باورهاي غلطي را از اذهان مردم پاک کنيم زيرا اگر اين نياز در کودکي برطرف نشود باعث وابستگي هاي شديد عاطفي و رواني وي در بزرگسالي مي شود.

کودک نياز عاطفي خود را با گريه نشان مي دهد

تمامي روان شناسان معتقدند در آغوش گرفتن کودکان به خصوص در گروه سني صفر تا ۲ سال، از مهم ترين نيازهاي عاطفي آن هاست. کودکان نيازهاي عاطفي خود را با گريه کردن و رفتارهايي از اين قبيل به والدين نشان مي دهند؛ همچنين نقش مادر در شکل گيري اعتماد به نفس و عزت نفس کودک، بسيار مهم تر از پدر است و يکي از مهم ترين راه هاي رفع نياز عاطفي کودک در آغوش گرفتن و نوازش وي تا زماني است که اين نياز در او رفع شود و به آرامش برسد.

آسيب هاي پاسخ ندادن به نيازهاي عاطفي کودک

صفر تا ۲ سالگي زماني است که اعتماد در کودک پايه ريزي مي شود و وي به خود، والدين و دنياي اطراف اعتماد مي کند. اگر در اين سن به نيازهاي عاطفي کودک پاسخ داده نشود، دچار بي اعتمادي شده و اين نبود اعتماد در بزرگسالي موجب شک، کم رويي و خجالتي شدن فرد مي شود. وظيفه والدين محبت کردن و آماده کردن کودک براي ورود به زندگي اجتماعي با روحيه اي مناسب و شخصيتي متعادل است و اين امر تنها از طريق رفع نياز عاطفي و رواني کودک ميسر مي شود.

حال کودک را در نظر بگيريد نه حال خودتان را

به رفتار بعضي والدين با کودک بايد اصطلاح «حالي به حالي» داد! زماني که والدين به خصوص مادر متناسب با حال خود با کودک رفتار مي کنند اين برخورد «حالي به حالي» است زيرا زماني که حال خودشان خوب باشد با کودک مهربان اند و او را بغل و نوازش مي کنند؛ اما زماني که حال مناسب ندارند با کودک نيز رفتار مناسبي ندارند بنابراين زماني که والدين متناسب با حال خود به پردازش نيازهاي عاطفي کودک مي پردازند باعث به هم ريختگي حوزه رواني کودک و دوگانگي رفتاري وي مي شوند چراکه کودک در اين شرايط نمي داند چه زماني ممکن است از طرف مادر طرد شود و چه زماني با استقبال عاطفي از سوي وي مواجه مي شود به همين دليل کودک در آينده دچار استرس و اضطراب جدايي و مشکلات اين چنيني مي شود.