علت بیماری درخودماندگی در کودکان

برای بیماری “اوتیسم” که نام دیگر آن بیماری “درخودماندگی” است، تاکنون علت مشخصی مطرح نشده است.

اوتیسم یک اختلال عصبی روانشناختی می باشد و هنوز دلیل مشخصی برای این بیماری مطرح نشده و علت چندگانه دارد.

از جمله علل مطرح در ایجاد این بیماری، زایمان زودرس، ژنتیک، ضربه‌های مکرر داخل رحمی و مصرف سیگار می باشد . البته در بین این علل، بیش از همه تاثیر ارث و ژنتیک در ایجاد این بیماری مطرح می باشد .

این بیماری سه دسته علامت اختلال در تعاملات اجتماعی، اختلال در ارتباطات کلامی و بروز رفتارهای تکراری دارد.

علائم این کودکان بیمار در بخش اختلال در تعاملات اجتماعی به این صورت می باشد که با نگاه اطرافیان ارتباط برقرار نمی‌کنند و در بازی کردن با بچه‌های همسن و سال خود دچار مشکل هستند. این کودکان همینطور در برقراری ارتباط کلامی دچار مشکل هستند و ضمایر را خوب بکار نمی‌برند و حرف دیگران را تکرار می‌کنند. از دیگر علائم این کودکان این است که دچار رفتارهای تکراری هستند. به طور مثال مدام دست و پای خود را تکان می‌دهند یا دور خود می‌چرخند.

علت بیماری درخودماندگی در کودکان

کودکان مبتلا به اوتیسم تا سن یک سالگی رشد طبیعی دارند وعلائم بیماری این کودکان به طور معمول از سن یک سالگی به بعد بروز پیدا می‌کند و توصیه می‌ گردد والدین در صورت مشاهده این علائم در فرزند خود هرچه سریع‌تر به پزشک مراجعه نمایند . این اصطلاح در بین عامه مردم وجود دارد که گفته می‌شود کودکی “دیر زبان باز کرد”، اما والدین باید دقت داشته باشند که این دیر حرف زدن با علائم دیگر همراه نباشد.

درمان این بیماری به نوع آن و میزان و شدت بیماری و همینطور زمان شروع درمان بستگی دارد و چنانچه بیماری شدید نباشد و درمان آن زود آغاز شود، امید به درمان بسیار بالاست.

درمان این بیماری به صورت دارویی و غیردارویی می باشد و بیماران در کنار دریافت دارو، درمان‌های غیردارویی مانند کاردرمانی ذهنی، گفتاردرمانی و بازی درمانی را نیز باید دریافت کنند.

در صورت عدم درمان، بیماری پیشرفت خواهد کرد و در ۵۰ درصد موارد موجب عقب ماندگی ذهنی می‌شود، بیماران در برقراری ارتباط اجتماعی و ارتباطات کلامی دچار مشکل می‌شوند و توان مراقبت از خود را ندارند.