ديابت در باردارى به دو شكل مى تواند بروز نمايد
۱- افراد ديابتى كه پيش از باردارى ديابت داشته اند (Pre-GDM) و ديابت آن ها مى تواند وابسته و يا غير وابسته به انسولين باشد.
۲- ديابتى كه اولين بار در طى حاملگى تشخيص داده شده (GDM) است.
در حقيقت در طى باردارى طبيعى، متابوليسم مادر براى تطبيق با نياز جنين تغيير مى كند و سطح قند خون ناشتا ۱۰-۱۵ ميلى گرم در دسى ليتر پايين تر از فرد غير باردار است. پاتوژنز (آسيب شناسى) ديابت باردارى شامل كاهش حساسيت به انسولين به همراه اختلالات گيرنده هاى انسولين، اختلال كاركرد سلول هاى بتا و در مواردى تخريب اتوايميون سلول هاى بتاى پانكراس مى باشد. زمانى كه فرد به دليل افزايش توليد چربى و هورمون هاى ضدانسولين در حين باردارى (نظير هورمون هاى جفتى، پرولاكتين، كورتيزول و پروژسترون) قادر به ترشح انسولين كافى نباشد ديابت باردارى ايجاد مى شود.
اين حالت در سه ماهه سوم باردارى به اوج خود مى رسد.
چه ديابت از قبل وجود داشته باشد و چه در باردارى ايجادشده باشد شيوه مديريت عارضه يكسان بوده و بر اساس ميزانقند خون تعريف مى شود
