تاریخچه دانش ناباروری
ناباروری همواره به‌عنوان یک چالش، مورد توجه مردم‌ها بوده و در رابطه با علت آن تصورات گوناگونی وجود داشته است
علی بن عباس اهوازی (۳۷۲-۳۰۸ خورشیدی)، پزشک ایرانی، در نوشتار الطب الملکی به روشن سازی ساختمان رحم، نقش جنبش‌های رحم در به دنیا آمدن کودک و توصیف سرطان رحم پرداخت. این نوشتار در سال ۱۱۰۰ میلادی و در ۱۱۲۷ به لاتین برگردان شد.
ابوالقاسم زهراوی (۱۰۰۰ میلادی/ ۳۷۸ خورشیدی)، پزشک مسلمان اسپانیایی، در نوشتار اصول جراحی خود، به نام التصریف، بخشی را به چگونگی رشد رویان و زایمان اختصاص داد.
لئوناردو داوینچی (۱۴۹۲ میلادی/ ۸۷۰ خورشیدی) هنرمند و دانشمند ایتالیایی، بیش از ۳۰ پیکر از مجرمان محکوم‌به مرگ را کالبدشکافی کرد و تصویرهای فراوانی از آن‌ها کشید.
گابریلو فلاپیو (۱۵۶۱ میلادی/ ۹۳۹ خورشیدی)، پزشک ایتالیایی، به روشن سازی ساختمان دستگاه زادآور انسان پرداخت ولوله‌های رحم را آشناسازی کرد که به نام خود او لوله‌های فالوپ نام گرفت.
رابرت جی. ادورادز از اوایل دهه ۱۹۵۰ تصمیم گرفت پژوهش‌های خود را برای اجرای روش IVF روی نمونه‌های مردمی آغاز کند. وی برای رسیدن به این انگیزه، به پژوهش‌های منظمی پرداخت و پس از یافتن اصول فراوانی درباره باروری آدم، در سال ۱۹۶۹ موفق شد یاخته‌های تخمک انسان را درون لوله‌های آزمایش، بارور سازد. پاداش نوبل پزشکی ۲۰۱۰ به رابرت جی. ادورادز، آموزگار بازنشسته دانشگاه کمبریج، برای بارورسازی مصنوعی (IVF) پیشکش شد.
ادواردز با همکاری پاتریک استپتو (متخصص بیماری‌های زنان) روش IVF را از آزمایشگاه به پزشکی عملی آورد. استپتو (از پیشگامان لاپاراسکوپی) از لاپاراسکوپ برای بیرون کردن تخمک‌ها از تخمدان استفاده کرد و ادواردز آن‌ها را در زیستگاه کاشت سلول‌ها قرارداد و به آن‌ها اسپرم اضافه کرد بدین سان تخمک بارورشده چندین بار تقسیم شد و رویان نخستین با اندازه ۸ سلول را به وجود آورد. ادواردز و استپتو، درمانگاه بورن هال را در کمبریج پایه‌گذاری کردند که نخستین پایگاه درمان IVF جهان نامیده شد. در سال ۱۹۷۸ با تولد لوییس براون (نخستین ثمره باروری آزمایشگاهی) در انگلستان، یک رؤیا به راستینگی تبدیل شد. امروزه با پیشرفت‌های به‌دست‌آمده در صنعت زیست شناسی، زادآوری و ژنتیک بررسی و درمان ناباروری به گستره‌های دور از تصور کشیده شده است.
