برانگیختن تخمک‌گذاری:
با تجویز داروهای محرک تخمک‌گذاری در تخمدان‌های بیمار، شمار فراوانی فولیکول حاوی تخمک رشد می‌کنند. در حالت طبیعی در هر سیکل ماهانگی شماری از فولیکول‌های تخمدان آغاز به رشد کرده ولی در راه رشد تنها یکی از فولیکول‌ها به مرحله بلوغ کامل رسیده و در فرآیند تخمک‌گذاری از تخمدان رها می‌شود و آن دیگرها در این راه تحلیل رفته و از میان می‌روند. ولی با تجویز داروهای باروری شمار بیشتری از فولیکول‌های تخمدان رشد یافته و به بلوغ پایانی می‌رسند و زمینه برای جمع‌آوری شمار تخمک بیشتر فراهم می‌آید. با افزایش شمار تخمک‌های جمع‌آوری‌شده شمار رویان‌های حاصل افزایش‌یافته و در پایان شانس باروری افزایش می‌یابد. برای برانگیختن تخمدان‌ها از هورمون‌های گوناگونی به روش دارو استفاده می‌شود تا چندین فولیکول در تخمدان بالغ شوند. فولیکول‌ها کیسه‌های پر از مایعی در تخمدان هستند که تخمک در آن رشد می‌کند و بالغ می‌شود. برانگیختن تخمدان با استفاده از هورمون تحریک‌کننده فولیکولی (FSH) انجام می‌شود که به روش خوراکی و یا تزریقی به بیمار داده می‌شود. داروهای برانگیختن تخمک‌گذاری در پروتکل‌های گوناگونی به بیماران داده می‌شود که این پروتکل‌ها بر پایه سن و جایگاه بیمار متفاوت است این داروها انجام پذیر است به‌تنهایی یا در ترکیب باهم استفاده گردند.
در بیشتر موارد داروهای برانگیختن تخمک‌گذاری در طی یک چرخه ۱۰ روزه داده می‌شود. داروهایی که ازاین روی تخمک‌گذاری استفاده می‌گردد دربرگیرنده سوپرفکت، گنادوتردپین انسانی (HMG)، هورمون محرک فولیکول (FSH)، هورمون آزادکننده گنادوتروپین (GnRH) و گنادوتروپین جفتی انسان (HCG) می‌باشد. این داروها ممکن است به‌تنهایی یا در ترکیب باهم استفاده گردد. داروهای برانگیختن تخمک‌گذاری بیشتر از روز دوم یا سوم سیکل ماهانگی بر پایه برنامه درمانی آغاز می‌شود و از روز هشتم با استفاده از سونوگرافی سریال و آزمایش خون روزانه، فولیکول‌های بالغ شناسایی می‌شوند. در پایان برای رسیدگی کامل تخمک و آزاد شدن آن‌ها، هورمون HCG تزریق می‌شود. نزدیک به ۳۶-۳۸ ساعت پس از تزریق HCG، تخمک‌گذاری رخ خواهد داد. این امر به گروه تخصصی IVF اجازه می‌دهد که زمان مناسب کشیدن یا آسپیراسیون تخمک (عمل پانکچر) را تعیین کنند.
