گروه بندی آموزشی کودکان سندروم دان

الف )عقب مانده ذهنی آموزش پذیر

کودک عقب مانده ذهنی آموزش پذیرکودکی است است که به دلیل نا هنجاری رشد ذهنی اش نمی تواند از برنامه های رایج تحصیلی که در مدرسه عادی ترتیب داده شده است،بهره کافی ببرد.اما اگر آموزش و پرورش مناسب باشد،او ظرفیت رشد در سه زمینه را دارد

۱)آموزش پذیری در سطوح دروس،ابتدائی(خواندن،نوشتن و چهار عمل اصلی در سطح مدارس ابتدایی)

۲)آموزش پذیری در سطح مهارتهای اجتماعی،به این معنی که کودک بتواند به استقلال نسبتاً مناسبی در جامعه دست یابد

۳)حرفه آموزی ( به دست آوردن شغلی که با آن بتواند در بزرگسالی به طور کامل یا نسبی مخارج خود را تامین کرده و از خود نگهداری کند).

ب ) عقب مانده گان ذهنی تربیت پذیر:

کودک عقب مانده تربیت پذیر(مطابق با کودک عقب مانده با میزان عقب ماندگی متوسط) دارای مشکلاتی در زمینه های زیر است:

۱-در یادگیری مهارتهای آموزشگاهی حتی در سطح ابتدایی

۲-در کسب استقلال و سازش اجتماعی در سطح بزرگسالی

۳-در کسب کفایت های حرفه ای در سطحی که برای مواظبت از خود به کمک و همراهی یا نظارت دیگران احتیاج نداشته باشد.

اما وی در زمینه های زیر دارای استعداد است:

۱) مهارتهای خود یاری (برای مثال،لباس پوشیدن و درآوردن،استفاده از توالت،غذا خوردن و...)

۲) توانایی حفظ خود از خطرهای موجود  در محیط  خانه،مدرسه و سایر محیطهای اجتماعی

۳) سازگاری در خانواده یا در اجتماع پیرامون  (برای مثال،شریک شدن با دیگران،احترام به مالکیت آنان،همکاری کردن در واحد خانواده و اجتماع)

۴) مشارکت در کارهای عادی و روزمره در خانه و محیطهای آموزشی وکاری و مفید بودن به لحاظ اقتصادی و سر انجام کار دریک محیط محافظت شده و در پاره ای از موارد،اشتغال به  یک سری از مشاغل ساده  تحت نظارت.

در اکثر موارد،عقب مانده گی ذهنی این قبیل از کودکان در خلال نوزادی و کودکی مشخص می شود،زیرا نشانه های جسمی یا بالینی شناخته شده و نیز تاخیر در توانائیهای حرکتی و کلامی مانند راه رفتن و صحبت کردن،وجود دارد.

ج ) عقب ماندگان ذهنی حمایت پذیر:

اکثر کودکان عقب مانده ذهنی حمایت پذیر (مطابق با عقب ماندگی شدید و عمیق)  معلولیت های چند گانه دارند.برای مثال:علاوه بر عقب ماندگی ذهنی،کودک ممکن است دارای فلج مغزی،نقص در شنوایی یا بینایی نیز باشد.هدف از برنامه های تربیتی برای این دسته از کودکان  آموزش آنها برای کسب سازگاری اجتماعی در محیط های تحت نظارت است. 

با توجه به اطلاع رسانی ضعیف در جامعه ، برخوردها و نگرش ها از طرف خانواده ها اجتناب ناپذیر است و این نباید باعث شود که شما خانواده کودکان سندرم داون نیز نسبت به حضور فرزندتان در جامعه کم کاری کنید و یا وحشت داشته باشید .حق  کودکان  شما این است و شاید وقت آن  رسیده که تمام شما والدین نسبت به این حق خود اقدام نمایید و از برخورد دیگران نهراسید و به خود نیز ثابت کنید که ما کودکانی دراین حیطه تربیت نمودیم که درسن ۷ سالگی در سنجش دبستان مانند بچه های نرمال موفق بودند ولی جامعه مدارس بدلیل دان بودن کودک موانع بسیاری در سرراه او قرار دادند اما بالاخره باتلاش خانواده و مربی کودکان موفق به حضور در مدارس عادی شدند و هم اکنون پا به پای کودکان عادی رشد می کنند و خلاُ یادگیری بعضی از آنها بسیار کم ومحدود بوده است.

آنچه باید به آن توجه کنیم هم از طرف خانواده های سالم که این مشکل را ندارند و هم تیم فرهنگی جامعه که باید درک کنند که به تلاش و زحمات کودک نمره دهیم  نه به صورت و ظاهر او.
اگر کودکی باتوجه به کم توانی ذهنی اش توانسته است به حد یک کودک عادی  برسد هر چند با ضعف مختصر، نه تنها نباید طرد شود بلکه باید تشویق گردد.این کودکان ،کودکانی هستند که سعی می کنند بهتر باشند و همین مساله مهم است.شاید بسیاری از آنها در حد ذهنی مناسب برای کسب مراحل پیشرفته نباشند ولی به عنوان انسان هایی که در کنار ما زندگی می کنند حق زندگی دارند و باید در جامعه حضور داشته باشند.جامعه باید بداند و بفهمد یک برخورد نادرست چقدر می تواند برروی زندگی یک خانواده که با مشکلات این کودکان روبرو هستند تأثیر منفی بگذارند.

.

منبع : مقاله ی دکترنیلوفر تحقیقی احمدی

/مریض خونه/