تعریف اختلالات یادگیری و بررسی آن از نظر روانشناسان
روان شناسان با کمی تفاوت اختلالات یادگیری را اینگونه تعریف میکنند: کودکان مبتلا به اختلالات یادگیری کسانی هستند که در یک یا چند فرایند اساسی در رابطه با خواندن، سخن گفتن، درک کردن و نوشتن دارای اشکال هستند و چنانچه این مشکلات ناشی از عقب ماندگی های ذهنی، نقص بینایی، نقص حرکتی و یا نقائص فرهنگی نباشد تشخیص اختلال یادگیری می باشد.
اختلال یادگیری با علائم گوناگونی مشاهده میگردد، مانند اختلال در توجه به تفکر، تکلم، نوشتن و یا حساب کردن . اختلالات یادگیری به ناتوانی های یادگیری نیز ترجمه شده است .
در مدرسه نیز به علت عدم شناخت کافی برخی از معلمان، اغلب این اختلالات به عنوان اختلال یادگیری تشخیص داده نمی شوند، بلکه با عقب ماندگی ذهنی ویا همان کند ذهنی اشتباه گرفته میشود وبا گزارش غلط به والدین ، ایجاد فشار روانی برای کودک و والدین میکند ضمن اینکه اختلاف نظر میان اولیا و مربیان باعث تاخیر در رفع این اختلالات میشود.
یک سر این ماجرا معلمان و مسئولان آموزش و پرورش هستند که نیاز به دانش افزایی بیشتر در این زمینه دارند جهت شناخت و تشخیص این اختلالات و درسر دیگر آن ناآگاهی والدین و البته انکار و نپذیرفتن وجود اختلال در کودک است.
اغلب والدین اصرار دارند تا کودک خود را (با وجود داشتن مشکل) سالم تلقی کنند ومقاومت زیادی در پذیرش این مورد که کودکشان دچار اختلال است از خود نشان می دهند و پا فشاری بر این نکته دارند که کودکشان مشکلی ندارد و ایراد برشیوه آموزشی معلم وارد است و یا عوامل دیگر دخیل هستند.
درحالی که باید به این نکته توجه داشت که کودکانی که دچار این اختلالات هستند مانند کودکان عادی با روش ها ی مرسوم آموزشی قادر به یادگیری نیستند و نیاز به کمک های ویژه و متد های خاص آموزشی دارند.
دانش آموز مبتلا به اختلال یادگیری ممکن است به صورت نامناسب عمل کند، ولی از عواقب بدرفتاری خود کاملاً آگاه است. اما متأسفانه این آگاهی نمی تواند راهنمای مناسبی برای تغییر رفتار او باشد حتی با وجود مداخله، و به این نکته که پیشرفت دانش آموز دیرآموز خیلی کند میباشد باید توجه داشت و در مقابل باید به این مورد هم توجه داشت که روش هایی نیز وجود دارد که برای بهبود وضع دانش آموز با ناتوانی یادگیری بکار برده می شود و احتمال پیشرفت های مداوم در برخی از زمینه های تحصیلی را به وجودمی آورد.
نکته دیگری که در مورد این دسته از دانش آموزان میتوان گفت مسائل سازشی اجتماعی است .این موارد در دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری بسیار مشاهده میشود و این نوع مشاهدات نشان می دهند که چنین دانش آموزانی زیاد مورد علاقه دیگران قرار نمیگیرند.این دانش آموزان نسبت به توانایی های ذهنی و درسی خود بسیار ناامید هستند.
در این دسته از دانش آموزان به ندرت انگیزه ای به وجود می آید وچنانچه انگیزه هایی در آنها یافت شود کاملا جنبه بیرونی دارد و هیچگونه انگیزه درونی در آنها مشاهده نمیشود. آنها هرگز به این مهم نمیرسند که چنانچه تلاش بیشتری کنند به موفقیتهای بیشتری میرسند و در عوض بر این باورند که دلیل همه شکستهایشان ناتوانی آنها در یادگیری است.
چنین بدبینی در خصوص عدم موفقیت و شکست در این دانش آموزان آنها را به مرحله ای میرساند که به آن درماندگی اکتسابی می گویند در چنین موقعیتی فرد احساس می کند که هر چقدر تلاش کند، هرگز نتیجه ای جز شکست بدست نمی آورد.
.
منبع : مقاله ی دکتر نیلوفر تحقیقی احمدی
