تشخیص بیماری پارکینسون با بو کشیدن
خانم جوی میلن بین کسانی که مبتلا به پارکینسون هستند و یک بوی خاص ارتباط ایجاد کرد.به این صورت که این خانم اولین بار بویی شبیه به بوی عطر را از همسرش استشمام کرد،همسر وی متخصص بیهوشی بود و او این بو را صرفا یک بوی عادی درنظر گرفت اما بعداز گذشت ۶سال همسر وی به پارکینسون مبتلا شد.
از این ماجرا گذشت تا جوی میلن در یک مراسم خیریه بیماران مبتلا به پارکینسون شرکت کرد و متوجه شد تمامی افرادی که در خیریه حضور دارند همان بوی خاص عطر را می دهند.و در انجا بود که میان این بیماری و بویی شبیه به عطر رابطه ای پیدا کرد و تصمیم گرفت این موضوع را با دانشمندان در میان بگذارد.و دانشمندان نیز تصمیم به آزمایش جوی میلن گرفتند .
آزمایش در دانشگاه ادینبورگ انجام شد. دانشمندان شش لباس نو به بیماران مبتلابه پارکینسون و شش لباس نو به افراد سالم دادند و از آن‌ها خواستند یک روز کامل آن را به تن داشته باشند. بعد از یک روز لباس‌ها را به خانم میلن دادند و او با بو کردن ۱۲ لباس به‌راحتی ۱۱ مورد را درست تشخیص داد. یک موردی هم که تشخیص اشتباه بود مربوط به لباسی بود که فردی سالم آن را به تن کرده بود اما جوی اصرار داشت که «بویی مشکوک» از وی به گوش می‌رسد؛ که البته حق با جوی بود. ۸ ماه بعد با بررسی‌های که بیشتر روی این فرد ، مشخص شد که وی مبتلابه پارکینسون است.
این مسئله منبع الهامی برای دانشمندان دانشگاه ادینبورگ، منچستر و لندن شد تا بر روی احتمال صدور مواد شیمیایی خاص از پوست بدن افراد مبتلابه پارکینسون تحقیق کنند. به گفته کاترین کرافورد، مدیر «پارکینسونز یو کِ» نتایج این تحقیق می‌تواند بر روی پیشرفت آزمایش‌های تشخیص پارکینسون تأثیر بسیار حیاتی داشته باشد. زیرا هنوز برای تشخیص این بیماری از روشی استفاده می‌شود که دکتر جیمز پارکینسون در سال ۱۸۱۷ به کار می‌برد.
خانم میلن ۶۵ ساله می‌گوید: همیشه متوجه بوهایی می‌شوم که مردم اصلاً بو نمی‌برند.
