علت شناسی ناگویی مادرزادی

علت شناسی ناگویی مادرزادی: اطلاعات دقیق و قانع کننده ای درباره ی علت شناسی ناگویی مادرزادی در دست نیست پژوهشگر “لونی” بر این نکته تاکید می کند که نارسایی شنوایی یا نارسایی حرکت های عمدی نمی توانند به تنهایی به ایجاد نارسایی های وخیم زبان منجر شوند.

بنابراین مساله اصلی دانستن این نکته است که آیا در برابر یک جوهر مرضی خاص قرار گرفته ایم و یا آنکه ناگویی مادرزادی را می توان به عنوان یک شکل مهاد تاخیرهای زبان تلقی کرد؟
این پژوهشگر معتقد است که هیچگونه جدایی بین این اختلال وجود ندارد و مساله علت شناسی که بین راههای شنیداری با نظامهای تمایز و توحید صوتهای کلامی وجود دارد، نسبت داده اند در نتیجه به رغم تعدد تکثر دیدگاههای مولفان مختلف در مورد علت شناسی ناگویی مادرزادی باید این اختلال را به دلیل مشکلاتی که در سطح ظرفیت پردازش علایم شنیداری تحلیل آواشناسی زبان شفاهی و ترتیب توالی زمانی رویدادها به وجود آمد و به عنوان یک معلولیت تلقی کرد و در صدد چاره جویی برآید.

علت شناسی ناگویی مادرزادی

ردیابی و بازپروری ناگویی مادرزادی:

باید خاطر نشان کرد که دریابی دیررس-کودکان مبتلا به ناگویی مادرزادی (برای مثال در حد ۷ سالگی) امکان سازش یافتگی آنها با محیط تحصیلی و اجتماعی را به گونه ای معنادار کاهش می دهد. بنابر پژوهشی والدین مضطرب از تاخیر و نابهنجاری زبان فرزند خود توانستند ۱۰ کودک را که با ضوابط مادرزادی تطبیق می کردند در حدود سن ۴۰ سالگی ردیابی کنند در حالی که میانگین سن تشخیص این اختلال معمولاً ۵/۶ سالگی است.

در صورت ردیابی (بین ۴ تا ۶ سالگی) و اتخاذ روش های پرورشی و بازپروری مناسب پیش آگهی خوش بینانه است می توان امیدوار بود که کودک پس از ۲ سال آموزش منظم بتواند در مدارس عادی به تحصیل بپردازد اما بالعکس اگر روش های بازپروری به موقع اعمال نشوند کودک بر معلولیت خود غلبه نخواهد کرد و مشکلات وی شدید و متراکم خواهند شد.

در اغلب کودکانی که دارای اختلالهای وخیم اند روش های مداخله گری نیز با تاخیر و به گونه ای نامتناسب اعمال می شوند اختلالهای وخیم اند روش های مداخله گری نیز با تاخیر و به گونه ای نامتناسب اعمال می سوند اختلالهای رفتاری مانند فزون کنشی، کم کنشی و یا پرخاشگری بروز می کنند و در برخی دیگر نیز مشاهده تجلی رفتارهای واکنشی هستیم رفتارهایی که از یک سو سرخوردگی های ناشی از مشکلات بیان خویشتن و درک دیگران را منعکس می کنند و از سوی دیگر حاصل فقدان یک بازپروری متناسب اند.