کنترل و اداره مرحله اول زایمان۲
نظافت پرینه: پرینه بایستی با محلول آب و صابون و یا یک دترژان غیر محرک دیگر شستشو شود. در گذشته بطور روتین موهای ناحیه پرینه اصلاح و پاک می شد اما امروزه فقط در مواردی که امکان پارگی پرینه و یا اپیزیوتومی وجود داشته باشد فقط موهای نیمه خلفی پرینه اصلاح می شود. (تراشیدن موهای پرینه نه تنها تاثیری بر روی سرعت التیام و عوارض زخم ندارد بلکه پس از چند روز موجب اذیت و آزار بیمار می گردد).
دستگاه گوارش و سیستم ادراری: برخلاف گذشته امروزه تنقیه (Enema) بطور روتین انجام نشده و فقط محدود به موارد خاص (از جمله زایمانهای مشکل و سختی که نیاز به مانور وسایل کمک طایمان دارند) می باشد. در مراحل اولیه بایستی زائو را به ادرار کردن تشویق نمود و در صورتی که قادر به انجام آن نباشد و مثانه پر باشد بایستی قبل از استقرار سر در داخل لگن حقیقی و انگاژمان بوسیله سوند (معمولاً سوند نلاتون) مثانه تخلیه شود.
توجه: اتساع مثانه علاوه بر اشکال در نزول جنین می تواند پس از زایمان موجب آتونی مثانه شود.
فعالیت و استراحت: در صورتی که منع خاصی وجود نداشته باشد (نظیر FHR غیر طبیعی) بهتر است در مراحل اولیه زایمان زائو اقدام به پیاده روی کند (فعالیت و خصوصاً پیاده روی موجب تسهیل و تسریع زایمان می شود). در صورت عدم وجود مورد خاصی نباید در موقع استراحت وضعیت ثابت و خاصی به زائو تحمیل شود (خصوصاً درازکش به پشت) و بهتر است در هر وضعیتی که زائو احساس راحتی می کند استراحت نماید.
کنترل و اداره مرحله اول زایمان۲
توجه:
• با توجه به امکانات کشورمان بهتر است در حالت طبیعی زائوهای شکم اول پس از اینکه اتساع گردن رحم به میزان ۵ تا ۶ سانتیمتر رسید و زائوهای شکم دوم به بالا پس از اتساع گردن رحم به میزان ۳ تا ۴ سانتیمتر در بخش زایمان (Labor) بستری شوند. زمان انتقال زائو به اتاق و تخت وضع حمل (Delivery) نیز متفاوت و متغیر است . بطور کلی بهتر است زائوهای شکم اول پس از اتساع کامل گردن رحم و در جایگاه ۵/۲⁺ یا ۵/۳⁺ و زائوهای شکم دوم به بالا به محض اتساع کامل گردن رحم به تخت وضع حمل انتقال یابند. البته اگر تخت و کادر درمانی به اندازه کافی وجود داشته باشد بایستی به محض شروع فاز فعال تمامی زائوها (چه شکم و چه شکم دوم و بیشتر) در بخش بستری و تحت نظر و مراقبت قرار گیرند.
• تا شروع مرحله دوم زایمان بایستی زائو از زور زدن و فشار آوردن به خود منع شود.
داروهای ضد درد و آرامبخش: اصولاً همانند هر داروی دیگر بایستی از مصرف داروهای ضد درد و آرامبخش در دوران حاملگی و اوائل زایمان تا حد امکان خودداری نمود.اما در مواردی که درد و اضطراب زائو شدید و غیر قابل تحمل باشد می توان از داروهای ضد درد و یا آرامبخش استفاده نمود. برای این منظور نارکوتیک ها (خصوصاً Meperidinc و Nalbuphine) بهترین ضد درد و آنتی هیستامین ها (خصوصاً هیدروکسی زین و پرومتازین) مناسب ترین آرامبخش هستند.
در رابطه با نارکوتیک ها بایستی چند نکته را مد نظر قرار داد:
۱- پس از شروع فاز فعال تجویز شوند ( تقریباً زمانی که اتساع گردن رحم در زنان شکم اول به ۳ تا ۴ سانتیمتر و در زنان شکم دوم به بیشتر ۵ سانتیمتر رسید) ۲- در مقادیر و فواصل کم تجویز شوند (نظیر مپریدن ۱۰ تا ۲۵ میلی گرم وریدی هر ۵/۱ تا ۳ ساعت) و ۳- آنتاگونیست ها نارکوتیک (نالوکسان) در دسترس باشد تا در صورت لزوم بلافاصله تجویز شود (۰٫۱mg/kg داخل ورید نافی).
توجه: هیچ چیز به اندازه حضور دائم پزشک معالج بر بالین زائو آرامبخش نیست.
کنترل و اداره مرحله اول زایمان۲
منبع : های بی بی (سایت دانستنی های بارداری مریض خونه)
